یَا حَبِیبَ مَنْ لا حَبِیبَ لَـــــهُ
اینکه به غریبه های توی پیاده رو ،مترو،اتوبوس،دوستان دبیرستانی،همکاران و یا همسایه روبه رویی حسادت نکنی،هر روز بهشون لبخند بزنی و یا ازشون تعریف کنی هنر نیست
هنر اینه که وقتی دوست صمیمیت،خواهرت،برادرت و یا افراد فامیل به موفقیتی رسیدند و یا وسیله ای بهتر از داشته تو دارن،بهشون تبریک بگی و براشون آرزوی موفقیت کنی...
حسادت،چشم و هم چشمی،خودخواهی و برتری جویی منفی همگی ریشه دروغ ،غیبت ،تهمت ،جدل و مشاجره و در نتیجه دوری قلبها ، گسستن صله رحم و زخمهای عمیقی به روح و جسم اطرافیان میشه...و باعث تنها و تنها تر شدن...
بیایید کمی هم به رفتارخودمون نگاه کنیم؛قبل از اینکه بخواهیم درباره دیگران نظر بدیم و یا حرفی و حرکتی بزنیم اول ببینیم نیتمون پاکه یانه...کاری که شاید حتی ظاهرش خوبی باشه اما نیت پلیدی در خودش نهان داشته باشه،صد برابر درجه تخریبش از دادوفریادهای اشکار بدتره... گاهی حتی حرفی که در عصبانیت و ازسر حرص درآوردن زده میشه هیچ وقت از ذهن و قلب اطرافیان خارج نمیشه وترکشهای این کارها هزاران برابر دل می شکونه؛ دلی که شایدبعدا به ظاهر ازیاد ببره اما هیچ وقت از عمقش بیرون نمیره و همیشه اثرش باقیه...
+باور کنیم هرحرف و حرکت و حتی تنفسمون در این دنیا اثرش باقیه،چه برسه به روح انساهای پیرامون...
++شاید مخاطب حرفهایم اول از همه خودم باشم و بعد...
+++واقعا نمیشه از همین لحظه آدمها به وجودشون و نیاتشون پی برد وبهشون اعتماد کرد..
قبل ازاینکه حرفی و یا درد دلی و یا راز دلتونو به کسی بگید،اول از اهل بودن فرد مطمین مطمین باشید...فقط به اون لحظه که باهاتون خوب و مهربون میشن نگاه نکنید بلکه گذشته و آینده رو هم به یاد بیارید و بعد اجازه خروج سخن رو از دهانتون بدید...حتی امامان معصوم علیهم السلام هر حدیثی و سخنی رو به هرکسی نمی سپردند و تاکید می کردند به اهلش برسه.....البته مطمین ترین فرد زندگی هر فرد مادران هستند که بهشت زیر قدوم مبارکشونه... خدا ان شاالله همه مادران رو حفظ کنه و به روح مادرانی که بینمون نیستند رحمت بفرسته...الهی آمین
：(
