بوسه بر باران!

آن روز همگی به حال هم گریه میکردیم،حتی کاربه جایی رسید که آسمان هم نتوانست تاب بیاورد و هی بارید و بارید و...بارید.اما باران عاشق ترازهمه بود..زودترازهمه راهی شده بود تا راه را برای همه پاکیزه سازد و بعد با همه بسوزد و بسازد..غم هجران است دیگر فقط یوسف گم کرده میتواند درک کند..وباران هم قرنهاست یوسفش را می جوید..

میدانی غم دوری برای آسمان حتما سخت تراست دیگر؛آخر از ابتدا تا انتهای زمین را میگردد دریغ از ...

ما همه چهل روز زار زدیم؛ از جاماندنمان از بی لیاقتیمان، از دلتنگیمان، آسمان هم تاب نداشت او هم دوست داشت آن لحظات برآسمان بهشت بتابد ولی جامانده بود!

سیل جمعیت اشکهای باران را پاک میکردند؛خانمها یک سره در چادرهای خیسشان اشکهای باران را به آغوش می کشیدند و مردها هم با پای برهنه آب آسمان را درآغوش می کشیدند؛عجیب بود ..آنجا همه معادلات عحیب بود..

همه جامانده بودیم؛مادر مهربانی که نذر پیاده های حسین را داشت اما جامانده بود،لقمه های نذرش را بین جاماندگان تقسیم میکرد؛عجیب بود؛نذر جامانده برای جامانده!

به یاد آن مسیر طلایی در مسیر موکبهایی بود،حتی بعضی معلوم بود در جایی دیگر سیر می کنند؛بدون توجه به خاکروبی باران از پای زائران، کفشهای جاماندگان را واکس می زدند و خیس می شدند و باتمام وجود ارباب را صدا می زدند!

عجیب بود حتی اینجا هم معادلات به هم ریخته بود!مغازه دار مغازه اش را بدون احتمال دزدی به روی جامانده ها گشوده بود و ..اشک می ریخت!

جامانده بودیم همگی..از آن دخترسه ساله ای که پدرش به پای اوراه می آمد تاخسته نشود تا آن مادربزرگ ویلچر نشینی که نوه اش هلش میداد..جامانده!

اصلا امام مهربانم هم همین رامی دانستند که درآن روزگاری که دراین شهرجماعتی بیش زندگی نمی کردند به محبشان فرمودند:زیارت عبدالعظیم حسنی همان زیارت جدم حسین است.وشاید آن مرد باتعجب به حکمت این سخن می اندیشید اما این خیل جامانده ها زنده بودنشان را وامدار همین سخن نورانیند..

باران بارید ،آب به جامانده ها التماس دعا میگفت و می بارید و می بارید...و ما از پس پرده ی اشک باران، سلامی گفتیم به دلخوشی جامانده ها:"السلام علیک یا من بزیارته ثواب زیاره سید الشهداء یرتجی"...

به لطف حضرت ارباب هیچکس خستگی حس نمیکرد،باران روحمان راهم پرطراوت کرده بود،هیچکس درراه طعم گرسنگی را حس نمیکرد:ما کجا و کاروان نینوا...

 به حرم رسیدیم،نماز را اقامه کردیم،باد تازیانه های سرمایش را به تن جامانده ها می زد؛ به گناه جاماندن!

زیارت رفتیم و درقاب حرم شش گوشه ای را به چشم میدیدیم که عاشقان به گردش طواف میکردند،بلندگوی حرم روضه سه ساله ی جامانده را پخش میکرد،باران دوباره بیتاب شد و من در سیل جمعیت سلام میدادم به صاحب اربعین:

"السلام علی ولی الله و حبیبه..."